İktidar, belediyeler üzerinden muhalefete karşı “sert ve kararlı” bir operasyon yapıyor. Esenyurt’tan sonra Beşiktaş Belediye Başkanı da bir şafak baskını sonrasında tutuklanıp hapse atıldı. Oysa, her ikisinde de başkanları suçlamaya yetecek somut veya tutuklamayı gerektirecek bir delil yoktu.
Ama malum, zaman hak, hukuk, delil zamanı değil siyaset zamanı. Bundan sonra siyaset de böyle yapılacak…
İki operasyon da iktidarın kampanyasını erkenden başlattığı müstakbel Cumhurbaşkanlığı seçimi için yapıldı. Erdoğan bu operasyonları yaparak, CHP’nin ve CHP’nin Cumhurbaşkanı adayının meydanlarda iktidarın yolsuzlukları hakkında konuşamaması için zemin hazırlıyor. “Yolsuz olan da (belediye ihaleleri), bol para harcayan da (konserler) CHP’nin ta kendisidir”, imajını yerleştiriyor. İktidarın yolsuzluklarının artık tahammül edilemez noktayla geldiğini düşünen ve bu yüzden başka lider ve parti arayışına giren seçmenin zihnine CHP’nin de aynı yolun yolcusu olduğu kanaatini yerleştiriyor. “Bunun için iktidarı değiştirmeyin, o konuda hepimiz aynınız” mesajı...
Muvaffak da oluyor.
Her vuruşta CHP’nin yerel seçimde birincilikle güçlenen imajından bir parça koparıyor. Erdoğan, propaganda üstünlüğü sayesinde CHP’yi kısa sürede defansa mecbur etti ve gelin görün ki CHP’nin defansı da pek iyi değil. Kullandıkları etkili cümlelerden birisi şudur: “İyi ama sadece bizimkiler mi yolsuzluk yapıyor. Niye Ak Partili belediyelere hiç operasyon yapılmıyor?” Bu zaten Erdoğan’ın CHP’den duymak istediği şeydir. Hele şu dürüstlük havasından çıkıp, yok aslında birbirimizden farkımız noktasına gelin bakalım!.. Erdoğan için bu operasyonlardan elde edilecek en iyi sonuç bu kanaatin pekişmesidir. CHP’nin dürüstlük veya tutumluluk üzerinden seçimde avantaj sağlayamamasıdır.
Erdoğan’ın izlediği yola ve propaganda biçimine bakılırsa, meselesinin öncelikle Ekrem İmamoğlu ve onun muhtemel Cumhurbaşkanlığı adaylığı olduğu da aşikardır. İmamoğlu’nun dezavantajı ise Erdoğan kendisine Cumhurbaşkanı adayı gibi hücum ederken, belediye başkanı lisansıyla mücadele etmek zorunda kalmasıdır. Bu orantısızlık da sözünün gücünü sınırlıyor…
Peki, iktidarın belediye operasyonlarını yaparken bunu siyaseten de olsa gizlemesi ve “turpların büyükleri heybede” gibi itiraf cümleleri kurmak yerine sanki operasyonlar sadece hukuki gerekçelerle yapılıyormuş havası vermesi gerekmez mi? Evet ama Erdoğan’ın siyaseti öyle çalışmıyor. İşler yolunda gidiyorsa, amacına ulaştığını hissediyorsa, olup bitenlerin kendisinden bilinmesini ister. Elinin ağır olduğunu, korkulacak bir lider olduğunu ve hedeflerine ne kadar bağlı olduğunu, böyle şaşırtıcı yöntemlerle bu yolla anlatmayı tercih ediyor. Dolayısıyla, yapılan işlerin kendisinden bilinmesinden hem hoşlanıyor hem de siyaset stratejisi bunu gerektiriyor. Tutkusunu ve bunun için sınır tanımadığını hem tabanına, hem yakın ekibine, hem de bütün seçmene göstermek istiyor.
Erdoğan’ın koltuğu koruma tutkusu, muhalefetin seçim kazanma tutkusundan hep daha fazla oldu.
Şimdi; daha ziyade öyle.
Suriye rüzgarını arkasına almış, Trump’ın gelişiyle yelkenleri kabarmış ve kendi kendini ekonomiyi düzelteceğine inandıran Erdoğan oyununu böyle oyuyor. Sert, kuralsız ve öngörülemez…
Zaten her günü bir seçim kampanyasıydı, şimdi her saati öyle oldu.
En büyük avantajı ise muhalefetin, her defasında “Hele bir seçim takvimi işlesin, bakarız” derken O’nun yol almaya devam etmesidir. Takvim işlemeye başladığında Erdoğan zaten aradaki mesafeyi açmış olacaktır. Son iki -hatta üç- seçime bakın; Erdoğan kampanyasının büyük kısmını bitirmişken, muhalefet daha adayını ilan edememişti.
Bugün de öyle oluyor ve galiba CHP kararını verdiği zaman karşısında yine en kötüyü geride bırakmış, antrenmanlı ve yolun büyük kısmını yürümüş bir Erdoğan bulacak.
